Longi’s, betelnuts, rode tuf en thanaka

Jaaa lieve mensen, mingalarbar!

Deze blog zal ik in zijn geheel weiden aan het geweldige land Myanmar! Hij is heel erg lang, dus bereidt u voor.

‘In de bijbel van de reizigers, de Lonely Planet, staat iets als; in Myanmar zie je mannen met rokken (Longi’s), overal monniken, rode tuf en mensen met lichtgele verf op hun gezicht (Thanaka) en dan heb je het vliegveld nog niet eens verlaten. En zo was het echt! Ik verliet het vliegtuig na een easy peasy vlucht en liep gelijk recht in een ‘National Buddhist Peace Conference’; een tafel met drie monniken en wat banners. Niet veel later zag ik de mannen met hun longi’s en vrouwen met thanaka (Dit woord had ik net vers geleerd van de Lonely Planet, om snel weer te vergeten). Na Kyat gepind te hebben met een veel te hoge fee, stapte ik in een veel te dure taxi richting Yangon, waar veel te veel verkeer is. Van de taxidriver kreeg ik gelijk een sleutelhanger aangeboden van hun heldin Aung San Suu Kyi, leider van de National League of Democracy.'

-citaat reisdagboek Jolien Nienkemper

Pas later leerde ik dat mijn taxidriver niet aan het herkauwen was, maar dat hij zich tegoed deed aan de in Myanmar zeer populaire betelnut. Een speciale rood gestreepte noot (betelnut) die samen met tabak en een lijmachtige vorm van limestone in een betelblad wordt gestopt. Dit pakketje stop je in mond en kauw je op net zo lang tot alles één rood prutje is die je te pas en te onpas uit tuft. Werkelijk overal zie je rode vlekken tuf. Aangezien niet iedereen de moeite neemt zijn hoofd ver genoeg uit te steken, zit het ook aan de zijkant van de trein/auto.

Mijn vorige blog had ik heel cool ‘Asia Expert’ genoemd om daarna direct te merken dat ik geen expert ben in héél Asia. Myanmar is totaal afwijkend. Om mijzelf weer te citeren: ‘[...] en shit, het is echt anders hier.’ Iedereen kijkt je aan alsof jij de eerste blanke/blonde bent die ze zien. Het eten is anders. De mensen zijn veel diverser; lang/kort, licht/donker, boedist/moslim/christen/jood. 0 scooters (wel alleen in Yangon)! Rondvliegend tuf. Vrij weinig voor ons te lezen woorden en verder alles in het meest gekke alphabet ever.
Om gelijk midden tussen de mensen te komen (letterlijk), nam ik een rondtrein door de stad. Hier kon ik niks lezen, dus eigenlijk deed ik maar wat. Gelukkig zijn Burmesen de meest vriendelijke mensen op aarde dus een hoogzwangere vrouw hield in de gaten of ik wel op de goede trein stapte en gaf bemoedigende lachjes als ik haar kant op keek. Toen de trein aan kwam was ik even bang dat het zo'n bomvolle trein was van tv waar je op moest springen terwijl hij nog reed, maar gelukkig stond hij toch even een halve seconde stil en kon ik mij tussen de mensen wurmen. Ik kwam in die trein om mensen te bekijken, maar zij deden geen moeite om te verbergen dat ze terug keken. Uren ben ik ongegeneerd aangestaard. Wat echt vrij geweldig is om te zien is dat fascinatie veranderd in een grote glimlach zodra je naar ze gaat lachen. Kindjes langs de rails gaan hun vriendjes aantikken om te wijzen naar het blanke meisje in de trein om vervolgens heel enthousiast te gaan zwaaien. Naast lieve kindjes was er ook extreem veel afval en armoede te vinden langs het spoor. Gigantische bergen plastic die inmiddels gewoon onderdeel van de weg zijn geworden en de meest bouwvallige hutjes waarvan je je afvraagt of mensen daar nog in wonen totdat je de was ziet hangen achter het raam. Op een gegeven moment was het mij niet helemaal duidelijk of ik nou in de trein moest blijven zitten of overstappen, dus ben ik maar uitgestapt en belandde ik midden op de markt. Vol op het perron. Daar heb ik tijden lang op de trein terug staan wachten (die in 5mn zou komen...) maar de locals wisten blijkbaar wel precies wanneer ‘ie zou komen en ze de rails moesten verlaten. De bus had nog even tijd om op het spoor te stoppen en mensen uit te laden. Niet alleen op het spoor wordt trouwens eten verkocht, ook ín de trein is drukke handel in pinda's, eieren, ananas en driehoekige dingen die vrouwen heel kunstig op een groot dienblad op hun hoofd balanceren. Ik had al moeite met de hoge instap (mijn broek ook), maar deze vrouwen met hun kortere benen sprongen zo de trein in zonder hun dienblad vast te houden.
Yangon is niet zo heel prachtig, dus dat geeft je goed de gelegenheid de mensen en hun gewoontes te observeren. Interessant! De stad heeft een redelijk mooi centrumgedeelte maar direct daarnaast is het gelijk bouwval. Verder is er niet bijster veel te zien direct in de stad behalve de markt. Hier heb ik wat rondjes gemaakt en gepraat met een aantal Yangonezen. De meeste vinden het maar een stomme stad doordat er zoveel verkeer is. Waarom ze niet gingen lopen werd mij niet duidelijk.

Omdat ik mij niet alleen in Yangon kon vermaken tot Amanda kwam, ben ik op de hobbelige trein naar Bago gestapt. Eigenlijk was de treinreis heen en terug nog het mooiste van het hele tripje. Om de locals te supporten (een arme man met vijf kinderen en een overleden vrouw) ben ik op een tour gegaan achterop de scooter van Toh. Ik zal voor het gemak weer even mijn reisdagboek citeren: ‘Dus daar gingen we. Weer allemaal pagoda’s, zittende en liggende boeddha's, slecht Engels en een fotoshoot met locals.’ Me: ‘Where are we going next?’ Toh: ‘We saw the laying Buddha's, now we go see the sitting Buddha's.’. Me: ‘Why are there 28 Buddha's sitting here? Toh: ‘Yes yes yes, 28, you see, 1, 2, 3, 4, 5,...’. Me: ‘What do these colors stand for?’ Toh: Yes, 5. 1, 2, 3, 4, 5.’ Hij kon zeker tellen die man. Me (Burmese tekst op de muur): ‘ What does it say?’ Toh: ‘Burmese letters.’ Lezen misschien minder. Het was weer een ervaring. En een zeer heilig stukje Myanmar gezien.

Eenmaal terug in Yangon was daar hét moment: de aankomst van kreupele Amanda (Amanda had haar enkel verzwikt)! Al hinkelend vielen we elkaar in de armen en na drie minuten was het doodnormaal. (Diegene die ook Amandas blog lezen (of zelfs schrijven), zullen vanaf hier vrij veel overeenkomsten tegen komen.) Honger wacht op niemand, dus we gingen vrijwel direct naar het (in de toekomst) beroemde 19th street waar je alles op stokjes kunt eten. De volgende dag gingen we naar het hoogtepunt van Yangon (letterlijk en figuurlijk), de Schwedagon Pagoda. De meest gigantische gouden Pagoda (wat eigenlijk gewoon een soort van belvormig gebouw is waar je niet eens ín kunt) met allemaal kleinere gouden tempeltjes er omheen (Schwe betekent goud). ‘s Avonds lichtte de Pagoda heel mooi op en werden er honderden kaarsjes aangestoken. Magic.
Vóór ons vertrek naar de volgende stad kregen we van de hostel eigenaar Burmese les. Het was echt geweldig. Hij werd helemaal blij als we weer iets nieuws onthouden hadden. ‘Burmese is easy, you just need to say it with your heart’. Burmese is helemaal niet easy, maar overal vrolijk bij lachen helpt wel.

Na deze leuke les kwam de minder leuke nachtbusrit naar Mandalay. Gelukkig mochten we ‘s ochtends bij aankomst in ons hotel al onze kamer in om te slapen. ‘s Middags gingen we naar Mandalay Hill, een berg met mooi uitzicht. Ik zeg ‘we’, maar we waren elkaar drie uur lang kwijt, dus hebben we apart van elkaar, ieder op een andere plek van de berg, de zonsondergang bekeken. Toen begonnen we ons toch wel een beetje zorgen te maken om elkaar, dus gingen we terug maar het hotel waar we elkaar weer vonden. Eind goed al goed.
De volgende dag hebben we een tour gedaan langs de omliggende dorpjes. Zoals altijd gingen we even kijken bij een weverij en een tempel hier en daar. Om 10:15 waren we bij een klooster waar het tijd was voor de monniken om te ontbijten. In lange rijen stonden ze met hun zilveren potten te wachten om het gedoneerde voedsel in ontvangst te nemen. Ik voelde mij een beetje awkward dat ik daar als über toerist tussen alle andere toeristen stond toe te kijken hoe een stel mannen stond te wachten op hun eten, maar het was alsnog heel interessant! Het klooster was eigenlijk een klein dorpje, Amarapura, met allemaal lieve huisjes waar de monniken woonden.
Na deze ervaring gingen we verder naar een berg met nog meer boeddha’s en weer een mooi uitzicht. Vervolgens reden we naar Inwa waar we met een bootje naartoe gingen en wat hebben rondgelopen, gespeeld met puppies (Aziatische puppies eten dus rijst), tempels bekeken en een ritje met paard en wagen. Als laatst gingen we naar de bekende U Bein Bridge; een kilometer lange brug op hele hoge palen. Vanachter deze brug hebben we een mooie zonsondergang bekeken!
Onze laatste dag in Mandalay zijn we op het fietsje naar het koninklijk paleis geweest. Alles was van hout en best wel pretty. Wat ik alleen eigenlijk mooier en paleiselijker vond was het gebouw waar we daarna heen gingen. Verder hebben we nog wat tempeltjes bekeken en foto's gemaakt met locals. Terug op onze fietsjes gingen we even verkeerd en waren we te laat voor de bus. Gelukkig konden we er nog met een taxi achteraan en konden we toch nog instappen voor de bus naar Bagan!

Ongeveer anderhalf jaar geleden zag ik een mooie foto van een uitzicht met alleen maar tempels. Ik wilde weten wat dit was en kwam erachter dat deze foto was gemaakt in Bagan. Geen idee waar Bagan lag, maar ik moest erheen. Heel Myanmar klonk mij overigens niet erg bekend. Bagan heeft mij niet teleurgesteld! Het is echt een sprookje! Amanda en ik pakten weer een fiets en zijn rond gaan fietsen tussen de tempels. Sommigen kun je op en dan heb je echt het meest geweldige uitzicht. Iedere keer zie je in de verte weer een nieuwe tempel waar je heen wilt en als je daar dan bent zie je weer een volgende. En een volgende. En nog meer. Alles is mooi! Het is net alsof je honderden jaren terug bent. We vroegen ons wel telkens af wat je nou eigenlijk moet met zoveel tempels. ‘s Avonds klommen we illegaal (we hadden geen $25 kaartje gekocht) op een hoge tempel om vanaf daar weer een beauty van een sunset te bekijken. De foto's komen totaal niet in de buurt van hoe mooi het is. Je moet het zelf maar gaan bekijken! Wat zowaar nóg mooier was, was de zonsopkomst van de volgende dag. Om 05:20 zaten we op onze E-bikes om in het donker een bepaalde tempel te vinden tussen alle honderden tempels. Uiteindelijk is het gelukt en zijn we naar boven geklommen. Toen begon het wachten. En oh my, wat was het mooi! Vooral toen na een poosje de luchtballonen langs kwamen zweven was het echt adembenemend! Daar zou ik rustig een week naar kunnen staren. ‘s Middags zijn we verder geE-biked langs wat verder gelegen tempels. Na een poosje hadden we ons tempel-limiet bereikt en zijn we terug gegaan om ons klaar te maken voor de bus naar Kalaw.

In Kalaw is niet zo heel veel te doen, maar het is een mooi beginpunt voor een trekking naar Inle Lake. Amanda kon met haar voetje helaas niet mee, dus heb ik deze zware tocht zonder haar moeten doen. De presentatie over de trekking van Uncle Sam duurde een uur en was vrij geweldig; ‘I want you to put in your memory, smile with your eyes and be happy.’. I putted this in my memory en ging met smiling eyes op pad. De route was niet echt zwaar en bracht ons door allemaal tribedorpjes. Het landschap was vrij dor maar alsnog mooi om naar te kijken. Na in totaal zo'n vijf uur lopen, kwamen we in het dorp van overnachting. Ik vraag mij altijd een beetje af hoe leuk die dorpsbewoners het vinden dat wij er zijn, maar goed. Het was een extreem lief dorpje 100 jaar terug in de tijd. Na het eten kwam de ‘chef’ met ons praten. Hij was nog jong en wilde ook gids worden, dus hij moest oefenen met zijn Engels. Hij was alleen heel verlegen dus hij had eerst een halve fles whiskey moeten drinken. Na een poosje ging hij weg en vertelde onze gids dat het in deze dorpen gebruikelijk was om snachts langs het huis te gaan van een meisje waar je in geïnteresseerd was. Hier ging je dan de hele nacht mee praten zodat niemand anders haar aandacht kon trekken. Bood ze veel thee aan dan was dat een slecht teken; dan wilde ze dat je ging plassen en weg bleef. Kreeg je betelnuts dan deed je het beter.
‘s Nachts was er de meest mooie sterrenhemel te zien voordat we vroeg ons bedje in doken. De volgende dag hebben we weer uuuuren gelopen tot we aankwamen bij Ton Le. Dit was een semi drijvend dorpje in het zuiden van Inle Lake. Vanaf hier namen we de boot naar het noorden en zag ik de eerste glimpen van het drukke leven op het meer.
De volgende dag, na weer herenigd te zijn met Amanda, deden we een tour over het meer om het eens beter te bekijken. Het is fascinerend om te zien hoe hun hele leven op het meer afspeelt. Huizen, tuinen, gewassen,... alles drijft of staat op palen. Met het bootje gingen we langs de zilversmid, een weverij waar ze draden maken van lotusbloem-stammen, een tempel, een botenmakerij en sigarenmakerij, de bekende vissers met hun speciale stuurtechniek en de longnecks! De longnecks waren schattige oude vrouwtjes met bolle wangetjes die boven hun stapels met kettingen uit kwamen (die overigens heel zwaar zijn). Ook was er een meisje van 15 die trots vertelde al 13 ringen te hebben. Op de terugweg zagen we de zon onder gaan achter de heuvels.
Om de omgeving een beetje te verkennen zijn we weer gaan fietsen. Na 11km kwamen we aan in het drijvende dorpje Maing Thauk. Een lange houten brug liep richting het dorp maar eenmaal in het dorp stopte hij plots. Vanaf daar moest je met de boot verder. Een jongetje riep voor ons een vrouw van het restaurant aan de overkant, die ons met een ielig bootje kwam halen. Zo leuk!

Die middag gingen we alweer verder richting Pha-An. Het was weer een hels lange rit van in totaal zo'n 21 uur! Niet zo gek dat we een beetje misselijk waren bij aankomst. Ook hier is vooral de omgeving het bezoeken waard en niet zozeer het dorpje zelf. Er komen hier nog niet zo heel veel toeristen, dus ze zijn nog niet geheel op ons berekend wat ook wel weer zijn charme heeft. We wilden gaan zwemmen bij ‘een meer’, maar na een lange scootertaxirit bleek ‘het meer’ een klein warm zwembadje te zijn. Het is nooit wat je verwacht in Azië. De volgende dag gingen we met en tuktuk langs heel veel tempels en tempels in grotten, met natuurlijk de nodige boeddha's hier en daar. Eén grot was vrij groot en liep ver door naar achter vanaf waar je weer werd teruggebracht met een bootje. Heel leuk! Rond zonsondergang waren we bij een grot waar miljoenen vleermuizen uit kwamen vliegen in lange slingers.

Eenmaal terug gingen we gelijk door naar onze laatste bestemming: strand! Het was weer een geweldige nacht en middag in de bus, maar toen was daar Ngwe Saung! Doordat het blijkbaar vakantie was, was het redelijk moeilijk om voor vier nachten iets te vinden, maar met wat hulp van de lieve locals is het ons gelukt. Even hadden we ons eigen huisje! Het strand is niet de mooiste die ik gezien heb, maar dat maakte allemaal niks uit. Wij gingen liggen. Als enige. Burmesen liggen niet op strand. De volgende dag lagen we weer op het strand en zijn we vrienden geworden met de locals. Ze zijn niet alleen lief maar kunnen ook geweldig grappig zijn. Weer wat essentiële nieuwe Burmese zinnen geleerd.
Bij ons huisje kregen we ontbijt aan huis bestaande uit koekjes, bananen, sap en koffie. Beetje gek, maar wel leuk om klaar te zien staan als je vanuit je bed het raam uit kijkt. ‘s Middags weer strand! Woeeh! Onze laatste dag in Ngwe Saung zijn we op een boottocht gegaan. Na 2 uur kwamen we bij een eiland om te gaan snorkelen. De rotsen rond het eiland waren extreem puntig en net scheermesjes dus op het strand komen was een pittige klus. Het snorkelen was matig, maar we hebben ons vermaakt. ‘s Avonds hebben we ons Myanmar avontuur in stijl afgesloten met een Burmese sigaar.

Onze laatste volle dag hadden we nodig om weer naar Yangon terug te gaan, waar we nog wat Myanmar thee hebben gedronken. Vanaf Yangon ging ons vliegtuig naar Bangkok vanaf waar onze wegen weer gingen scheiden. Ik moet zeggen dat ik het echt heel erg jammer vond om Myanmar en zijn mensen te moeten verlaten. Het land heeft echt een indruk op mij achtergelaten! Ik zal het nooit vergeten! ♡

Inmiddels ben ik in Thailand op het eiland Koh Tao om mijn duikbrevet te halen! Volgende keer meer over dit avontuur :).

Tar Tar