Home sweet home...

Jaja jongens, hier mijn laatste bericht. Inmiddels ben ik alweer een weekje thuis en het gewone (saaie) leven is weer begonnen. Maar ik zal jullie eerst nog éven vertellen hoe mijn laatste week voorbij was gegaan.

Mijn vorige bericht eindigde de dag voor mijn spreek toets. Ik had te horen gekregen dat mijn partner ene Chaiyakit was, dus we hadden voor de grap al bedacht hoe ik op verschillende manier 'sorry, ik versta je niet' kon zeggen omdat we dachten dat het een niet engels-sprekende chinees zou zijn. Het bleek dus een heel goed engels-sprekende Duitser te zijn, waarmee ik wel een goede spreek toets heb gehad (mijn lerares had al verklapt dat ik dat deel heb gehaald). De volgende dag heeel vroeg uit de veren voor de andere delen van het Cambridge examen! Om 7 uur begonnen we, en alles was moeilijker dan ooit, dus hij ging niet zo goed maar niemand gelooft me als ik zeg dat ik het denk ik niet gehaald heb :(. 30 Arpril zullen we het te horen krijgen.

Die dag begon ook een aaneenschakeling van afscheid nemen van allemaal mensen die weer naar huis gingen. De volgende dag gingen we dan ook weer om 6 uur ons bedje uit om Kay uit Duitsland uit te zwaaien, die niet naar huis ging maar door naar Hawaii (jaloers!). Het heerlijke weer was aangebroken dus naast mensen uit zwaaien hebben we alleen maar in de zon gelegen de daarop volgende dagen.

In de laatste week ben ik nog een dagje met Anneline naar NY geweest, waar we heerlijk op een terrasje hadden gezeten in Bryant Park waarna we nog een rondje door een deel van de stad hadden gemaakt. Ook ben ik nog een dagje met Loes en Linde naar Central Park geweest om daar te zonnen en te picknicken. We hebben nog door een heeel stuk van NY gelopen om veel nog voor een laatste keer te zien.

De laatste donderdag had ik vast mijn koffer ingepakt waar gek genoeg alles in paste! Hij was nog lichter dan voor ik weg ging. Het was wel heel raar om zo'n lege kamer te hebben voor de laatste paar dagen.

Vrijdag zijn we nog 1 keer naar NY gegaan, en omdat het weer niet meer zo goed was zijn we weer naar het Metropolitan museum gegaan. Toen het opgehouden was met regenen zijn we door Chinatown en Soho gelopen waar we lekker geluncht hadden. s' Avonds ben ik met Loes naar het Lincoln Center gelopen, wat een heel erg mooi gebouwen complex was die heel cool verlicht was. Toen begon onze laatste treinreis terug naar Tarrytown. Ik ga wel het praatje in de trein missen; This is the train to Croton-Harmon. Please watch the gap between the train and the platform. Ik had het eigenlijk op willen nemen :(.

Zaterdag was de dag dat ik naar huis ging. Ik was allang klaar met alles en ik wist wel dat ik alles had, maar toch werd ik lichtelijk zenuwachtig van het hele gedoe. Om 3 uur kwam de taxi voorrijden en moest ik afscheid nemen van mijn lieve vriendinnetjes en de school. Het was wel even moeilijk en heeeel erg raar om te weten dat ik daar waarschijnlijk nooit meer terug kom. Onderweg kwam ik nog langs the Bronx Zoo en langs het Flushing Meadows Corona Park waar ik eigenlijk nog heel graag heen had gewild, maar die heb ik nu dus ook een soort van gezien! Na nog een aantal blikken op de prachtige skyline van New York kwam ik aan op het vliegveld. Ik dacht dat het allemaal weer een heel gedoe zou zijn, maar na een half uur was ik overal doorheen en moest ik nog een uur wachten tot ik mocht boarden. Ik vloog nog met twee andere van school naar huis, dus met 1 daarvan had ik zitten wachten. Die andere zat zwaar in de file met de bus, dus die kwam een half uur voordat het vliegtuig op zou stijgen nog nét op tijd binnen. De vlucht zelf was ook wel oke (maar 6,5 uur) en er zat niemand naast me dus het was nog te doen. En daar was dan hét welkomst-comité! Super leuk om bijna iedereen weer te zien daar. Ik was heel erg moe, maar daar werd ik even weer heel erg druk van!

Eenmaal thuis moest ik wakker blijven van mezelf, dus na een klein middagdutje was het me gelukt om om 10 uur naar bed te gaan. Ik zat daarna dan ook vrijwel meteen weer in het goede ritme. Ik dacht echt dat ik dagen, al dan niet weken, in een zwart gat zou zitten omdat ik het zo zou missen maar op de een of andere manier vind ik het allemaal wel weer prima. Alles is nog ongeveer hetzelfde en het leven gaat weer gewoon door. Soms voelt het een beetje alsof mn leven daar op pauze stond, en dat het nu pas weer verder gaat. Als ik met mensen van daar praat dan mis ik het soms wel weer even heeel erg, maar overal het algemeen valt het allemaal wel mee. Inmiddels heb ik me ingeschreven voor Geneeskunde in Utrecht en ben ik hard opzoek naar nog een andere optie maar dat wil niet zo lukken. Ook heb ik gesolliciteerd bij het van der Valk Hotel, dus ik hoop ernstig dat ik daar wordt aangenomen!

Ik heb al drie jaar naar deze reis uitgekeken, dus het is dan ook heel raar dat het nu voorbij is. Een half jaar is best lang, en sommigen weken vlogen voorbij maar de eerste dagen voelen echt als twee jaar geleden. Ik denk dat ik er best veel van geleerd heb maar vooral ook dat ik gewoon een geweldige tijd heb gehad die niemand me meer af kan pakken (zoals mam het zegt). Nu heb ik dan ook super veel zin om aan het volgende avontuur te beginnen; studeren! En het liefst zo snel mogelijk een eigen kamer. Thuis wonen is het toch niet helemaal meer.

Bedankt voor alle lieve berichtjes,cadeautjes en kaartjes! Als ik ooit op een volgende trip ga, dan hoop ik dat jullie me weer volgen :). Het was me een waar genoegen om voor jullie te schrijven :D.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx